over hun dromen, idealen en hoop op een zonnige toekomst
Global hearts… Overal ter wereld wonen en werken vrouwen. Vrouwen die liefhebben, huilen, lachen, zorgen en verzorgen. Met in hun hart allemaal de droom van een betere toekomst voor hun kinderen, familie, vrienden, buren, medemensen en de wereld. Zeker sinds de gebeurtenissen van 11 september 2001 is het duidelijk geworden dat de liefde voor en van je dierbaren belangrijker is dan geld of een carrière… Als vrouwen over de hele wereld de handen ineenslaan en idealen en krachten bundelen, kunnen we die droom van een mooie toekomst dan laten uitkomen?!
Op de volgende pagina’s vertellen hoofdredacteuren van bladen zoals Libelle uit verschillende landen dat ook hun hart voor dezelfde zaak klopt, waar ze ook wonen, wie ze ook zijn en wat ze ook doen.
11 september
Ik herinner me, net als iedereen, elk beeld. De torens die één voor één in elkaar zakten. De rennende mensen. De gigantische hoeveelheid stof. Maar het beste herinner ik me de dagen daarna. De foto’s van de mannen en vrouwen die werden vermist. De brandweermannen die bleven zoeken. Alle speculaties en analyses in de media. De New Yorkers die ’s ochtends en ’s avonds handenklappend op de trottoirs stonden.
De weken na de aanslag ontvingen we op de Libelle-redactie duizenden brieven en e-mails. Uit al die reacties bleek hoe diep we ons in ons gevoel van veiligheid voelden aangetast. We vroegen ons af in wat voor wereld onze kinderen opgroeiden. Opeens was niets meer gewoon. Al de dagelijkse bezigheden – brood smeren, de was doen, in de file staan, naar je werk gaan, de planten water geven, een bespreking over onze voorpagina, plannen maken – het was alsof het allemaal in het teken stond van een enorme dreiging.
Wat mij vooral trof in uw brieven was de betrokkenheid die eruit sprak. Alsof iedereen zich persoonlijk verantwoordelijk voelde. “Kunnen wij, en daarmee bedoel ik alle vrouwen van de wereld, ons niet verenigen?” “Zouden we er samen niet iets aan kunnen doen?” In bijna alle brieven die ik kreeg, stond iets in die trant. De tranen die zijn vergoten, daar ging méér achter schuil dan verdriet om die afschuwelijke aanslag. Het waren de emoties van mensen die ontzettend graag een betere maatschappij willen. Een samenleving waarin we de kans krijgen goed voor elkaar te zorgen. Een wereld waarin het accent ligt op liefde, zorgzaamheid en naastenliefde. Gevoelens, waarden en normen waarbij wij ons als vrouwen zo thuis voelen.
Die afschuwelijke 11 september is alweer bijna een jaar geleden. Natuurlijk is niet iedereen er dag in dag uit meer mee bezig. Dat kan ook niet; het leven draaide uiteindelijk toch weer gewoon door. Maar toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er wel degelijk iets voor altijd is veranderd. “Het lijkt wel of we aardiger zijn geworden”, zei een collega van me laatst. En dat zou best eens waar kunnen zijn. Aardiger. Liever. Zachter misschien. Omdat we weten dat niets vanzelfsprekend is. En dat we het echt met zijn allen moeten klaar zien te spelen. Wij met z’n allen. Samen.
Franska Stuy – Hoofdredacteur Libelle
ZWEDEN
Naam: Tina Jansson
Leeftijd: 55 jaar
Woonplaats: Malmö, de op drie na grootste stad in het zuiden van Zweden
Werk: Hoofdredacteur van het tijdschrift Allas
Thuis: Getrouwd met Leif en moeder van twee kinderen, Nicklas (29) en Ulrika (26)
“Zit diep in uw hart hetzelfde verborgen als in mijn hart?”
Lieve Libelle-lezeressen,
Wat een fantastisch gevoel om deze regels te schrijven en daarmee andere lezeressen te bereiken dan mijn ‘eigen’. Mijn eigen lezeressen ken ik. Inspirerende vrouwen die hard werken. Ze hebben een baan, carrière, man, kinderen, honden en poezen. Maar wie bent u? Wat zit er diep in uw hart verborgen? Waarschijnlijk hetzelfde als in mijn hart.
Vanmorgen werd ik wakker van het geluid van de mobiele telefoon, tenminste dat dacht ik. Het was een merel, gelukkig! Het vogelgezang vervulde me van blijdschap en vormde de perfecte situatie voor een verjaardagsmorgen. Niet die van mij, maar van de geweldige man me naast me, mijn echtgenoot. Ik snelde de tuin in om wat bloemen te plukken. Ik word nooit volwassen, ik ben er nog steeds dol op bloemen naast onze ‘familieverjaardagsbeker’ te leggen. Een beker waarop mijn moeder ooit de namen van mij en mijn broers en zussen schilderde toen we kinderen waren (hij is inmiddels semi-antiek, wat word ik oud!). We genoten van onze koffie verkeerd. Daarna ben ik snel naar mijn werk gereden, iets te snel misschien, om maar geen tijd te verliezen op zo’n mooie ochtend. Eigenlijk wil ik vandaag onder mijn seringenstruik zitten en helemaal niets doen. In plaats daarvan werk ik de hele dag aan cijfers en staatjes, om in te schatten wat voor omzet we dit jaar zullen draaien. De beste onderbreking kwam in de vorm van een telefoontje van mijn dochter Ulrika. Even fijn moeder-dochterdingen besproken.
Deze gewone dag eindigde zoals alle andere dagen. Geen aerobics, geen joggen, enigszins gezond eten met één oog op de tv gericht; ik zie schreeuwende mensen rennen, ambulances en huilende vrouwen. Verschrikkelijk. Waarom al die bommen? Waarom? Waarom? Het is zo ver bij mijn woonkamer vandaan en toch zo dichtbij. Ik loop nog een rondje door de tuin om rustig te worden. Ik wil in slaap vallen met het beeld van bloemen op mijn netvlies, niet van huilende vrouwen. Vrouwen die net zo goed een leven zoals ik hadden kunnen leiden als de loterij van het leven anders had uitgepakt.
NEDERLANDSTALIG BELGIË
Naam: Liliane Senepart
Leeftijd: 50 jaar
Woonplaats: Antwerpen
Werk: Hoofdredacteur van de Belgische Libelle
Thuis: Alleenstaande moeder van Emma (8)
“Ik voel nu de onmetelijke kracht van liefde, dé drijfveer in de wereld”
Eigenlijk ben ik een duif. Iemand die gelooft dat je met oorlog en agressie niets oplost, die overtuigd is van het fundamenteel goede in mensen, van het gegeven dat liefde en leven de enige krachten zijn die de wereld draaiende houden. Als puber al zocht ik naar de échte antwoorden op mijn vragen: hoe zat die wereld in elkaar? En via het Marxisme vond ik toen mijn eerste verklaring, die aansloot bij mijn verlangen naar rechtvaardigheid, maar ook filosofisch diep genoeg ging: mensen zijn gewoon niet perfect. Enerzijds liefhebbende ouders en partners, anderzijds moordenaars, dieven en leugenaars.
Ik heb lang in deze wereld geloofd, dartelde door het leven. Tot ook ik, ondanks mijn onverwoestbare optimisme, de blutsen en builen opliep die me de ogen openden: het was hier getverderrie écht een tranendal, zowel om me heen, als in dit land, als internationaal. Was het het hollen van de jaren of het verdriet, die mijn perceptie zo beïnvloedden? Misschien wel. Want het was er altijd zo aan toe gegaan. Maar pas toen had ik, luxemeisje uit het rijke Westen uit een normaal gezin, voldoende opdoffers gehad om de draagwijdte van het leven, het noodlot en slechte karakters te beseffen.
En sinds ik moeder ben, kan ik die ervaringen weer beter plaatsen. Ik voel nu de onmetelijke kracht van liefde voor een kind, de hechte ketting van familie. Banger dan vroeger ben ik, dat wel, en ik huil om het minste voor de televisie, maar ik voel me veel sterker. Er is een verankering nu, naar de toekomst gericht, een reden om álles te proberen en te durven. En het is die liefde die uiteindelijk, voor de hele wereld, de energieke drijfveer blijft. Zeker weten.
AUSTRALIË
Naam: Deborah Thomas
Leeftijd: 46
Woonplaats: Sydney
Werk: Redacteur van The Australian Women’s Weekly
Thuis: Getrouwd met Vitek, moeder van Oscar
“Welke wereld zullen onze kinderen van ons erven?”
Vijf weken geleden ben ik bevallen van een prachtig zoontje, Oscar. Zesenveertig en mijn eerste kind, het was een onverwacht en buitengewoon cadeau dat mijn leven voorgoed heeft veranderd. De liefde die mijn man Vitek en ik voelen voor ons zoontje is overweldigend en groeit telkens weer, terwijl wij ons verwonderen over het geluk en plezier dat hij elke dag in ons leven brengt. Nu weet ik wat het is om alles te hebben: een bevredigende carrière bij het grootste en meest gerespecteerde tijdschrift van Australië én een gezin. Tegelijkertijd is het combineren van moederschap en een carrière een uitdaging, die bovendien zoveel andere vrouwen over de hele wereld bezighoudt. Het vraagstuk van moederschapsverlof van zes weken voor alle vrouwen is momenteel onderwerp van veel verhitte discussies in Australië. Het is een zaak die ik van harte ondersteun, willen we onze kinderen de beste start geven die mogelijk is.
Als vanzelf komt daardoor ook de vraag boven wat voor wereld onze kinderen van ons zullen erven. Ik zie het als een deel van onze taak als tijdschrift druk uit te oefenen op de juiste instanties binnen onze maatschappij zodat ze verantwoordelijke beslissingen nemen. Voor het welzijn van de huidige generaties, maar ook van ons nageslacht. Vooral op het gebied van milieu, gezondheidszorg, mensenrechten en het behoud van sociale voorzieningen en veiligheid om de groeiende kloof tussen arm en rijk te beperken. De steeds erger wordende botsingen op grond van religie die we overal ter wereld zien opkomen, neigen de grootste dreiging te worden voor ons allemaal. Het is van belang dat alle partijen de gevolgen van hun daden afwegen voordat ze uitmonden in agressie.
Dit soort onderwerpen zijn voor mij nog belangrijker geworden sinds ik moeder ben. Ik mijmer over de mogelijkheden die de toekomst mijn zoontje zullen brengen. Ik doe er dan ook alles aan om zijn toekomst zo positief mogelijk beïnvloeden!
ROEMENIË
Naam: Adina Cojocaru
Leeftijd: 47 jaar
Woonplaats: Bukarest, de hoofdstad van Roemenië
Werk: Hoofdredacteur van het tijdschrift Mami, een blad voor ouders
Thuis: Alleenstaande moeder van twee zoontjes
“Alleen samen zijn we sterk genoeg om onze kinderen te beschermen”
Door te werken met en te schrijven voor moeders ga je vanzelf begrijpen dat onze gevoelens allemaal hetzelfde zijn. Ongeacht alle verschillen die tussen ons mogen bestaan. Je bent alleenstaande moeder of niet, je bent heel jong of niet, je bent rijk of niet, je hebt één kind of meer… Je voelt hetzelfde. Je bent verantwoordelijk voor het leven van je kind en voelt dat je hem of haar moet beschermen tegen gevaren.
Maar wat doen we als we op de vlucht geslagen moeders zien met tranen in hun ogen en baby’s in hun armen? Stel dat we zelf in zo’n situatie zouden komen, wat doen we dan? Eerst zullen we waarschijnlijk op zoek gaan naar een plek waar we onze kinderen kunnen verbergen voor het kwaad. Maar eenzaam en alleen zullen we niet sterk genoeg zijn. Ik denk dat de beste oplossing is om bij elkaar te blijven. Om samen met andere moeders het recht van onze kinderen op een veilig leven te verdedigen. Als we de dingen willen verbeteren, zullen we niet alleen van ons eigen kind moeten houden maar ook van elk ander kind. En we moeten meeleven met hen die lijden. Waarom? Omdat positieve gevoelens veel sterker zijn als je ze met anderen deelt.
TSJECHIË
Naam: Iva Vondrová
Leeftijd: 33
Woonplaats: Praag
Werk: Hoofdredacteur van een vrouwenblad met kruiswoordpuzzels Prekvapeni, het Tsjechische woord voor verrassing
Thuis: Getrouwd met Radek en heeft een zoontje Michael (2)
“Elke dag zit weer vol verrassingen, dat is voor mij geluk”
’s Morgens kus ik het blonde haar van mijn zoon die nog ligt te slapen. Daarna geef ik mijn man snel wat instructies als ik de deur uitloop: “Geef hem wat yoghurt als ontbijt, zorg dat hij een petje draagt als hij naar buiten gaat en laat hem alsjeblieft goed drinken…” Mijn man onderbreekt me middenin mijn zin: “Maak je geen zorgen, ik ben al een grote jongen, ik red me wel.”
Ik stap in mijn auto en rijd naar het werk. Daar stuit ik op een e-mail die nogal ongewoon begint. “Beste mevrouw, ik zou willen dat uw blad niet bestond!” O jee, weer een ontevreden lezer en ik lees met enige tegenzin verder. “Mijn vrouw zit elke vrijdag te lezen en te puzzelen. Ik ben eraan gewend dat ze dan niet reageert op mijn vragen, maar vorige week werd ik echt boos. Toen wilde ze geen lunch voor me maken voordat ze een puzzel had opgelost in Prekvapeni! Als dit zo doorgaat, wil ik scheiden”, aldus deze oude gepensioneerde man. Aanvankelijk was ik verbaasd, maar daarna moest ik er om lachen. Als hoofdredacteur van een damespuzzelblad kan ik me geen beter compliment wensen!
Met verbazing bekijk ik tijdens een vergadering de foto’s die zijn uitgezocht voor de voorpagina. “Is dit model dat meisje met die slechte huid?”, vraag ik de fotograaf. “Ja, ze hebben haar omgetoverd tot de perfecte prinses, vind je niet?” Hij had gelijk. Eigenlijk heeft een vrouw maar heel weinig nodig om een onwaarschijnlijke schoonheid te worden.
Later op de dag schrik ik van de telefoon. “Hoi mam, kom je thuis? Je hebt genoeg gewerkt.” Mijn zoontje overtuigt me onmiddellijk. Ik kijk op mijn horloge, het is inderdaad de hoogste tijd. Ik beloof hem dat ik er meteen aankom. “Beloof je dat echt? Mammie, ik hou zo veel van je!”, zegt hij. Ik ben zo verrast door zijn spontane bekentenis dat ik niets kan terugzeggen. Een onbeschrijfelijk geluksgevoel stroomt door mijn lijf. En eigenlijk ben ik helemaal niet verrast…
INDIA
Naam: Sathya Saran
Leeftijd: Achter in de veertig
Woonplaats: Een voorstad 26 kilometer buiten Bombay, de hoofdstad van India
Werk: Hoofdredacteur van Femina
Thuis: Getrouwd met een ingenieur, heeft een volwassen zoon die werkt als modefotograaf. Haar 84-jarige moeder woont op de benedenverdieping van haar huis
“Ik zie vrouwen als echte vertegenwoordigers van verandering”
Mijn man, mijn zoon en schoondochter en mijn moeder zijn voor mij net zo goed vrienden als familie. In dat opzicht heb ik meer geluk dan veel andere Indiase vrouwen die soms ondergeschikt zijn aan hun familieleden. De vrouwen in India voor wie ik schrijf, vormen de as van ontwikkeling; vooruitgang en traditie. Ze lijken een manier te hebben gevonden om die twee dingen in balans te houden en tegelijkertijd weten ze hun rol als carrièrevrouwen succesvol te vervullen. Zo’n half miljoen vrouwen lezen ons blad. Ze zijn goed opgeleid, Engelstalig, komen uit de stedelijke gebieden van India en hebben veelal een betaalde baan. Als hoofdredacteur van een invloedrijk vrouwenblad dat al 43 jaar bestaat, voel ik het als mijn verantwoordelijkheid mijn lezeressen te respecteren. Via mijn tijdschrift kan ik met hen praten en ontstaat een soort zusterband. Ik probeer ze te motiveren om de wereld waarin we leven te verbeteren, zodat het een betere plek is voor ons en voor onze kinderen.
Ik zie vrouwen als echte vertegenwoordigers van verandering. En als we elkaar over de hele wereld de hand kunnen reiken en vrede, vooruitgang en saamhorigheid uitdragen, kunnen we oorlog en discriminatie op basis van cultuur, religie en afkomst stoppen. Dan kunnen we de zegeningen tellen die het leven en de natuur ons bieden.
NOORWEGEN
Naam: Inger Laache
Leeftijd: 56
Woonplaats: Jessheim (iets buiten Oslo)
Werk: Hoofdredacteur Familien
Thuis: 34 jaar getrouwd met Heekon, dochter Camilla, zoon Peel
“Mijn dochters optimisme gaf me de kracht mijn angst onder ogen te komen”
Lieve moeders,
Wat moeten we beginnen met de zorgen om onze kinderen? Velen van ons zijn extra ongerust sinds de terreuraanslagen in de Verenigde Staten en de bombardementen op Afghanistan. Mijn zorgen groeiden toen mijn dochter Camilla me vertelde dat ze naar Peshawar in Pakistan ging in november 2001. Ze keek uit naar deze reis en het werk dat ze daar zou gaan doen met een tv-ploeg gedurende twee weken. Wat moest ik zeggen: “Ik wil niet dat je gaat”? Moest ik mijn grote angst met haar delen? Ik besloot van niet. Haar positieve houding en enthousiasme weerhielden me ervan haar te belasten met mijn zorgen om haar. Natuurlijk zei ik dat ze voorzichtig moest doen en me moest bellen tijdens haar verblijf daar. En dat deed ze. De eerste keer dat ze naar huis belde, met een opgewonden stem over haar belevenissen, voelde ik mijn angst langzaam van me afglijden. Ik slaagde erin haar enthousiasme te delen. Ik voelde ook dat ze mij, met haar optimisme en onbezorgdheid, de kracht gaf mijn angst onder ogen te komen. Dat was een goede les voor mij. En het was geweldig om haar verhalen te horen en foto’s te bekijken toen ze weer thuiskwam. Dus alle moeders wil ik meegeven: laten we onze kinderen hoop geven voor de toekomst en hen niet belasten met onze angst.
FRANSTALIG BELGIË
Naam: Annick Poncelet
Leeftijd: 47
Woonplaats: Brussel, België
Werk: hoofdredacteur Femmes d’Aujourd’hui
Thuis: Alleenstaande moeder van een dochter: Violaine en twee zoons: Gauthier en Manuel
“Laten we het leven en geluk verheffen boven de angst”
Is het vreemd om te denken dat alle pijn, alle gruwelijke daden, ook zo hun positieve effecten hebben? Toch zijn deze effecten heel snel zichtbaar geworden: de mensen zijn attenter voor elkaar, tonen hun emoties meer en staan open voor begrip. We zijn zo geschrokken en wakker geschud, dat we gedwongen zijn de realiteit onder ogen te zien. We kunnen niet anders dan nadenken over de zin van het leven en de toestand in de wereld. We moeten ons afvragen wat goed is en wat slecht en ons realiseren dat alles met elkaar is verbonden. Dat ligt beslist niet eenvoudig. Onze comfortabele zekerheden zijn in duigen gevallen en daardoor beseffen we dat slechts één ding belangrijk is: de liefde. En liefde kan slechts bestaan naast vrede, gerechtigheid en respect. We zien in hoezeer we onze geliefden liefhebben en dat het belangrijk is dat we die liefde ook uitspreken, nu direct. De noodzaak van de liefde is tot ons doorgedrongen.
Wij vrouwen voelen uit het diepst van ons hart hoe belangrijk het is om de energie die in oorlog en verwoesting wordt gestoken, juist te transformeren naar energie waarmee we kunnen verzoenen, delen, de dialoog aangaan. In wezen doen we niets anders dan dat wanneer we onze familie thuis uitnodigen om samen te eten. Of wanneer we, op het werk, vertrouwelijkheden en adviezen uitwisselen om elkaar te steunen. We verenigen liever dan we scheiden, tolereren liever dan we uitsluiten. Alledaagse handelingen betekenen veel voor de vrede. Vrouwen kunnen, gewoon in hun dagelijks leven, de wereld veranderen! Het komt er op neer dat vrouwelijke energie, die mannen óók in zich hebben, de wereld kan veranderen. Laten we creatief zijn en het leven en geluk verheffen boven de angst en de teruggetrokkenheid. Laten we het lef hebben om onze emoties en ons lijden te uiten en woorden te vinden voor troost en hoop. We moeten durven geloven in een wereld waarin meer gerechtigheid is. Ons vermogen is enorm! Je oogst wat je zaait. Stel je voor, alle vrouwen over de hele wereld die liefde zaaien. Niets zou sterker zijn dan dat. Waarom niet meteen beginnen? Met onze kinderen, onze collega’s, onze buren, onze echtgenoten, voorbijgangers op straat. Niets zal dan meer zijn zoals het was. Daar ben ik van overtuigd.
ENGELAND – MIDDENOOSTEN
Naam: Lucy-Yauland Habib
Leeftijd: 26
Woonplaats: Londen, Engeland
Werk: beautyredacteur voor Sayidaty Magazine, een Arabisch blad dat wordt gemaakt in Engeland
Thuis: Woont alleen
“Ik blijf hopen dat op een dag iedereen in voorspoed kan leven”
Na 11 september vorig jaar is de wereld dramatisch veranderd. Ik denk dat iedereen sinds die dag de angst voelt voor nieuwe terroristische aanslagen. Iedereen is op de een of andere manier beïnvloed, maar ik houd de hoop dat dit niet nog eens zal gebeuren. Het doet me altijd pijn als ik op tv zie dat onschuldige mensen worden omgebracht en steden verwoest. Ik blijf altijd hopen dat op een dag de zon van vrede over de hele wereld zal schijnen en dat iedereen in voorspoed kan leven.
Ik ben opgegroeid in de stad Jbeil in Libanon. Toen ik acht jaar geleden voor mijn studie naar Londen vertrok, werd mijn leven voor mijn gevoel niet heel anders. Want Libanon werd wel het Parijs van het Midden-Oosten genoemd vanwege de moderne levensstijl die er heerst en ook het landschap doet Europees aan. Typisch voor de Arabische cultuur is dat alles draait om familie. En ook vrienden en buren hebben een hechte band met elkaar, dat hoort bij onze levenswijze en dat staat me erg aan. Arabische vrouwen zijn erop gebrand hun identiteit te behouden en zorgen goed voor zichzelf. Mijn leven is in dat opzicht gelukkig maar weinig veranderd in Londen, behalve dan dat ik volwassener en onafhankelijker ben geworden. Iets wat ik elke vrouw toewens.
ZUID AFRIKA
Naam: Michélle van Breda
Leeftijd: 42 jaar
Woonplaats: Pendelt op en neer tussen Kaapstad en Johannesburg, Zuid Afrika
Werk: redacteur bij Sarie, een maandelijks glossy vrouwenblad in het Zuid-Afrikaans
Thuis: Getrouwd met Dewald van Breda
“Ek is van Afrika, waar mensen bereid zijn om elkaar te vergeven”
Ik kom uit Afrika. Mijn Afrikaanse wortels gaan vijf à zes generaties terug. Mijn Afrikaanse geschiedenis heeft in een handvol eeuwen diepe sporen nagelaten. En ja, ik ben wit en Afrikaans sprekend. Maar het ritme van Afrika vloeit door mijn lijf en de dans in mijn voeten is hetzelfde als die van de autochtone bevolking van dit continent. Afrika is exotisch en genadeloos tegelijk. Het land is rijk aan natuurschoon, met wijde open vlaktes en een warme Afrikaanse zon. Het is een continent met kleurrijke mensen die meestal eenvoudig en dicht bij de natuur leven. Maar er is ook duisternis en somberheid. Het is een wereld van verstikkende armoede en hongersnood, van politieke chaos en sociale wanorde.
Dit is mijn land. Mijn land van licht en duisternis. Die duisternis heb ik op 30 oktober 1996 persoonlijk ervaren. Op een snikhete dag, met de Tafelberg helder en blauw op de achtergrond, is mijn enige broer François in koelen bloede doodgeschoten toen hij terechtkwam in een schietpartij tussen twee misdadige taxigroepen in Kaapstad. Hij was op weg naar huis en is onwetend en onschuldig een kogelregen op de hoofdweg binnengereden. Hij was pas 32 jaar oud en civiel ingenieur.
In één ogenblik lag mijn leven aan diggelen, 30 oktober was mijn persoonlijke 11 september. De pijn in mijn hart was overweldigend, de woede en vragen bijna vernietigend. Want waarom zou ik in een land blijven waar een mensenleven zo weinig waard is? Waar onschuldige burgers als misdadigers op een hoofdweg doodgeschoten worden. Waar de regering van een land de veiligheid van zijn mensen niet kan of wil garanderen. Waar het niet over leven gaat, maar over overleven. Was Afrika, na alle ellende, de moeite waard?
‘Dit is de diepste duisternis vlak voordat het licht gaat worden’, luidt een Zuid-Afrikaans spreekwoord en zo was het ook met mijn persoonlijke ’11 september-ervaring’. Hoe meer vragen ik stelde, hoe meer ik om mij heen keek, hoe meer ik dat begon te zien. Om mij heen waren mensen zoals ik, die ook een broer, vader of moeder verloren zijn. Mensen die niet direct het slachtoffer zijn van een misdaad, maar die vier decennia lang hebben geleden onder een onmenselijk politiek bestel (apartheid), dat emoties vervlakt en menswaardigheid verwoest heeft. Maar deze mensen zijn, ondanks de pijn in hun hart en de vragen uit het verleden, bereid om elkaar met waardigheid de hand te reiken. Die ondanks politieke, culturele en godsdienstige verschillen willen bouwen aan een nieuwe en betere toekomst voor ons allemaal. Mensen die bereid zijn om te vergeven. Dit is het licht van Zuid-Afrika, een voorbeeld voor de wereld. Want is het geen wonder dat mijn land en mijn continent één van ’s werelds grootste zonen en de kampioen van het vergeven leverde: Nelson Mandela.
ARGENTINIË
Naam: Marise Cortez
Leeftijd: 41
Woonplaats: Buenos Aires, Argentinië
Werk: Hoofdredacteur van Mia
Thuis: Getrouwd met Hugo (43) en moeder van Pablo (15) en Andrés (13)
“Mijn familie geeft me licht om te blijven zoeken naar hoop”
Het is moeilijk hoop te vinden in de straten van Buenos Aires. Mijn land verkeert in een grote economische crisis. Mensen zijn het grootste deel van de dag verontrust of triest. Ze zijn hun baan kwijt, hun spaargeld en het onderwerp van elk gesprek is geld. Ik merk dat deze situatie me gespannen maakt. Maar godzijdank heb ik mijn familie. Elke dag ontbijt ik met mijn kinderen en zij verzachten mijn dag. Pablo van 15 is een stuk langer dan ik en heeft een enorm sterk verantwoordelijkheidsgevoel. Hij is tot beste leerling van de klas gekozen en wil arts worden. De jongste is gek op Harry Potter en… wiskunde! Hij zingt als hij denkt dat niemand hem hoort en maakt daarmee onze kat gek. Mijn man, die om drie uur ’s morgens thuiskomt uit zijn werk op de krant, slaapt nog als ik naar mijn werk ga. Hij is mijn prins. Zelfs na drieëntwintig jaar samenzijn. Zijn kussen zijn het beste medicijn tegen een slecht humeur. Door de week zien we elkaar nauwelijks. Maar op zondag slapen we allemaal uit en kook ik wat ze het lekkerst vinden. Dan ontvlamt er licht in mijn ziel van geluk. Met dat licht kan ik elke maandag weer op zoek naar hoop, waar die ook mag zijn.
Productie: Cindy Thijssen en Maartje de Gruyter.